توضیحال بیشتر در ادامه مطلب

وه باوه یال دیم...............

1.    ئه و روو واوه یلا وه باوه یال دیم

حاواس په ریشان، حالش حال حال دیم

سه رتا پا به رگش، سیا ز خال دیم

2.سه رقوله ی کاوان، وه سیا ته م دیم

دره ختان ژه خم چو چه وگان چه م دیم

3.داران، دره ختان، که لاغی پووش دیم

که پوو که م ده ماخ، بلبل خامووش دیم

4.که پوو وه و شینِ گالِ گه رمه وه

چمان مرده ی داشت وه رو ته رمه وه

5.من و باوه یال عه هدمان که رده ن

من خه م و ئه و ته م خدا تا وه رووژِ مه رده ن

6.    ئه را چو جاران دیارت نییه ن؟

مه ر گل کوو وه بان مه زارت بییه ن؟

7.بی تو چو ماسی ئوفتاده ی خاکم

به ر گم پلاسه ن، جامه چاک چاکم

8.وه باوه یال دیم

ئه و روو واوه یلا وه باوه یال دیم

9.    شه و خاوم شه ریک تافِ تیژاوه ن

یا حوباب نه رو گیژه گرداوه ن

10.شه رت بوو بپووشم جامه ی قه ترانی

چو مجنوون بنه م سه ر نه ویرانی

11. شه رت بوو خوراکم وه لخته ی خون که م

وه ناخون سینه م چو بیستون که م

12.شه و تار و رووژ تار، هه ردگ تار وه من

دل چو تافه ی ئاو خدا بی قرار وه من

13.شه رت بوو ئه ندامم پلاس نشان که م

شه و تا سوو ناله ی خدا بایه قوشان که م

وه باوه یال دیم

ئه و روو واوه یلا وه باوه یال دیم

 

1.    آن روز در کوه باوه یال فغان و ماتم دیدم. باوه یال را دیدم که هوش و حواسش آشفته بود و پوششی سیاه به رنگ زغال بر تن داشت.

2.    ستیغ کوهساران را تار و از مه و میغ پوشیده دیدم و درختان را از بسیاریِ اندوه چون چوگان خمیده یافتم.

3.     درختان را سیاه پوش، کپو (نوعی جغد کوچک است که در بهار به نغمه سرایی مشغول میشود) را غمگینو بلبل را خاموش دیدم.

4.     کپو با آن شیون و افغان گرم گویی جسد عزیزی در تابوت داشت.

5.     من و باوه یال با هم پیمان بسته ایم که تا گاه مرگ، نصیب من غم و بهره ی او مه و میغ باشد.

6.     چرا دیگر مانند سابق پیدایت نیست مگر خاک بر روی مزارت توده کرده اند؟

7.     بی تو ماهی به خاک افتاده ای را مانم. به نشانه ی سوگواری لباسم پلاسین و پاره پاره است.

8.     آن روز در کوه باوه یال فغان و ماتم دیدم.

9.     شباهنگام خواب ندارم، همانگونه که آبشار خواب و سکون ندارد. خواب من مانند حبابی ناپایدار است که بر سطح گردابی چرخنده تشکیل شود.

10.عهد می بندم که از این پس جامه ی سیاه بپوشم و چون مجنون در ویرانه ها ساکن شوم.

11. عهد می بندم که خوراکم لخته ی خون باشد و سینه ام را با ناخن همانند کوه بیستون بخراشم.

12.شب و روزم بی تو تیره تار است و دلم به سان ریزش آبشارها پریشان و بی قرار است.

13.عهد می بندم که اندام های بدنم را به نشانه ی سوگواری پلاس پوش کنم و چون "بایه قوش" (نوعی جغد)

تا صبح آوای "قوقو" برآورم.